Benim gerçeklerim;

Kamuoyunu yanlış yönlendirenler çok canımı yakmıştı.

– Cumhurbaşkanı’nın geldiği konser Ankara’da Congresium konser salonundaydı, tüm biletleri çoktan tükenmiş bir konserdi. Bunu “Fazıl Say Sarayda konser verdi.” diye manipüle ettiler.

– Konserde repertuvarda, kendi solo piyano eserlerim Truva Sonatı, İzmir Süiti, Kara Toprak vardı. Bunu da “Fazıl Say Dombra çaldı.” diye saçma sapan çakma videolarla manipüle ettiler.

– Hayatımda verdiğim binlerce konserimde nasıl “konser selamı” veriyorsam; 18 Ocak 2019 akşamı da öyle yaptım, bu sefer “Fazıl Say diz çöktü.” diye çamur attılar. “Dönek” diyeni de oldu…

Bunları okumak, duymak, beni çok üzmüştür. Ne kadar kırıcı olduğunu, bana ne kadar dert yarattığını anlatamam.

Bu konserin 3000 şahidi vardır.
Ne çaldığımın da kayıdı ve görüntüsü vardır.

Tüm bu olayların başlangıcı, annemin vefatından sonra Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan’ın taziye telefonu ve benim kendisini insanca bir konserime davet etmem ile başlamıştı.
Keşke, tüm siyasiler, iktidar, muhalefet, belediyeler, pek çok sanatçıyı, müzisyeni, tiyatrocuyu gidip yerinde seyretse. Sanat ile iç içe olsa. Halkın sanata ilgisini teşvik etse. Keşke…

Konserin ardından gelişen tüm bu olaylardan sonra, dost zannetmiş olduğum pek çok kişinin de bu yalana, bu düşmanlığa ortak olduğunu gördüm, hayatlarına çok yardım etmiş olduklarım dahil.

Benim için çok can acıtıcıydı, yıpratıcıydı, kırıcıydı. Aylarca içime kapandım. Bu dostlarla(!) her şey bitti, yollar bir daha düzelmemek üzere ayrıldı. Pek çok sevdiğim, okuduğum, insan, bu manipüle edilmiş algılarla yanlış şeyler yazdılar, sanki suç işlemişim gibi. Tüm gerçeklerden uzak tüm iyi niyetten uzak.

Ne oldu? Benim 49 yıllık ideolojim mi değişti?
Sizce değişti mi? Değişebilir mi?

Türkiye’nin son 30 yıldaki tüm Cumhurbaşkanları bir veya iki konserime gelmiştir. Özal, Sezer, Demirel, Gül ve Erdoğan (2003 ve 2006 da Başbakanlık döneminde) bunun dışında dünyanın pek çok Cumhurbaşkanı önünde çalmışımdır.

Sanatta, sporda, bu zaten olağandır.

Siyasiler de konsere, sinemaya maça gider… Gitmelidir. Hatta en muhalif sanatçıya bile gitmelidir.

Geldiler seyrettiler diye bizim tüm hayatımızın ideolojisi mi değişir? Bu nasıl bir saçmalıktır? Benim hayatımda özgürlükçü, demokrasi düşkünü ve Atatürk sevdalısı bir vatansever olduğumu bilmeyen var mı? Tüm dünyada var mı? Hatta muhalif olduğumu bilmeyen, yaşadığım dertli yılları, mahkemeleri bilmeyen?

Hayatımda bir kere Köşk’de çaldım; Çok özel bir durum sebebiyle; Kasım 1999, nı ABD başkanı Clinton ve eşi ve beraberindeki heyet, 17 Ağustos 1999 körfez depremi sonrası Türkiye’yi ziyaret etmeye ve dayanışma mesajı vermeye gelmişlerdi; Köşk’de o akşam konseri benim vermem rica edilmişti.

Onun dışında, ben felsefe olarak makamlarda sanatsal faaliyeti gerek sanat ve gerek sanatçılar açısından doğru bulmuyorum.

Felsefe şu olmalı; Sanatın yapıldığı yerde buluşulmalıdır, siyasetin yapıldığı yerde değil.

Bunu benimle irtibata geçen tüm danışman ve bakanlara da bu şekilde iletmiştim: “Sorumluluk üstlenilir ama sanatın yapıldığı salonlarda olmalı. Amaç da sanatın halkla bütünleşmesi ve teşvik edilmesi olmalı.“

Onlar daha yukarılara ne iletti bilmiyorum.

Beni lütfen anlayın.

Zaten bir daha da bizimle irtibata geçilmedi.

Bir Ulusal günümüzde müzik yapmam istenirse bunun yeri bence Anıtkabir olmalı.

En azından tarihe doğruları not düşmek istedim.

                             Fazıl Say
Eylül 2019