Serviler diyarına seninle gitmek varmış,
Sensiz hayat sırtımda hörgüç, anladım baba,
Hasretin çöl güneşi kalbi nasıl yakarmış,
Gölgenin kıymetini çok geç anladım baba.

Her engeli, elimden tutarsan aşarmışım,
Saadet sınavını seninle başarmışım,
Meğer sayende varmış, seninle yaşarmışım,
Sensiz hiç olduğumu er geç anladım baba.

Sensiz, menzilim meçhul, elim ayağım kırık,
Yüzümde hüzün doruk, sesimde hüzzam buruk,
O mukaddes günleri her anışım hıçkırık,
Sensiz tebessüm bile zormuş anladım baba.

Seni uyuyor sanmış, gizlemiştim daveti,
Bir hayli uzamıştı cahil sarhoş sohbeti,
Kapıyı sen açmıştın gecenin bir saati,
Bu ayıp telafisiz bir suç, anladım baba.

Kara haber çanları çalıyorken sesinde,
Bendim gözden kaybolan meyhaneler sisinde,
Dediler “Su istedi senden son nefesinde”
Suratımda şaklayan kırbaç, anladım baba.

“Bundan böyle ismini besmeleyle an” diyor,
Aynaya her bakışta “Boyundan utan“ diyor,
“Sen ki onu kahrettin, kana kana yan” diyor,
Kahrediyor vicdanım yargıç, anladım baba.
       Cemâl SÂFİ