Bir gün dediler “Artık, işin bitti burada,                                     Sen git de gençler gelsin, bekliyorlar sırada”,                 

Üstümden, sanki kaynar sular döküldü amma,                 Kışladan şanla giden, ermiş derler murada.

Çıkardım palaskamı, şapkamı, tabancamı,
Okşadım odamdaki dolaplarımı, camı,
Vedalaştım herkesle, yaşaran gözlerimle,
Kışlam, sana aşıktım, mükâfatın bunca mı?

Huduttan hudutlara koşarken yol bulup ben,
Basıyordun bağrına sıkıca sarılıp, sen,
Bilirdim bir gün bana “Nöbet bitti” denecek,
Ama “bitti” denince, titredi benim beden.

Şöyle döndüm geriye, kışlama baktııııım durdum,
‘Beni unutur musuuun‘ diye haykırdım, sordum,
Nizamiyede asker, son kez çaktı selamı,
Sen hakkını helal et, yaşa, mukaddes ORDUM.
           Aptullah Esirci