Hamiyet Yüceses, 20 Haziran 1916, İstanbul’da doğdu.

Annesi Kadriye Hanım, babası marpuç tüccarı Halil Efendi’dir. Küçük yaşlarda sesinin güzelliği ile dikkat çekti.

Hafız Burhan hayranı idi. Haseki’deki Hacı Kadın İlkokulu’nda okudu.

Babasının işlerinin bozulmasi nedeniyle 11 yaşındayken (1927) sahnede şarkı söylemeye başladı. 4~5 yıl boyunca Anadolu’nun birçok şehrinde çalıştıktan sonra Gaziantep’te uzun bir süre kaldı. Şöhreti İstanbul’a kadar geldi.

1932 yılının başlarında Beyoğlu’nda ünlü Londra Birahanesi’nde Safiye Ayla’nın kadrosunda gazino çalışmalarını başlattı.

Selahattin Pınar, Sadettin Kaynak, Yesari Asım Arsoy, Mısırlı İbrahim ve Bimen Şen’den özel dersler aldı. 1932 yılı Temmuz ayında Kadıköy Mısırlıoğlu Bahçesi’nde düzenlenen yarışmada Türkiye Ses Kraliçesi seçildi.

1933 yılında eski İstanbul Radyosu’nda programlara çıktı. Sahibinin Sesi, Columbia ve Odeon firmalarına plaklar doldurdu. Soyadı kanunu çıktığında Sadettin Kaynak ve Selahattin Pınar’ın ısrarı ile “Yüceses” soyadını aldı. Sadettin Kaynak, Hamiyet’in sesine göre besteler yaptı: O Dudaklar, Yasemen, Kirpiklerinin Gölgesi gibi. Bu plaklar, devrinde satış rekorları kırdı.

1940 yılında (o zamanki adı ‘Bahriyeli Küçük Zabit’ olan çocukluk arkadaşı Deniz Asb.Kd.Bşçvş. Fethi Yüceses ile evlendi. Eşi Fethi Yüceses’i 14 Temmuz 1942’de, denizcilik tarihinde Atılay faciası olarak geçen, Atılay adlı denizaltının batmasıyla kaybetti. Bu acıyla söylediği “Gitti de Gelmeyiverdi” şarkısı çok meşhur oldu. Şöhreti; güftesi Abdülhak Hamit Tarhan’a, bestesi Mehmet Baha’ya ait olan, seslendirmesi oldukça zor, “Makber” adlı şarkıyla daha da arttı.

1944 yılında Kemal Mollaoğlu ile evlendi.1944 yılında yapılan bu evlilik 1955 yılı sonlarında ayrılık ile bitti.

1956 yılında Cumhuriyet Gazinosu’nda sahnede şarkı söylerken dinleyiciler arasında bulunan genç tıp fakültesi öğrencisi Osman Sabuncu’nun isteği olan şarkıyı okuyarak 40 yıl sürecek bir evliliğin temelini attı.

Aynı dönemde İstanbul Belediye Konservatuvarı Türk Müziği İcra Heyeti’nde görev aldı.

1946’da Hacı Arif Bey’in Bakmıyor Çeşm-i Siyah şarkısını, araya bir gazel ilave ederek okuması çok ilgi çekti. 1949 yılında bu şarkıyı Odeon plaklarına okudu. Rekoru bugün bile kırılamayan bır satış yaptı. 1949 yılında açılan yeni İstanbul Radyosu’nda 1953 yılı sonlarına kadar emisyon aldı.

1950 yılında radyodan aldığı ücreti üniversıte talebeleri’ne bağışladı. Üniversite Talebe Birliği’de her yıl düzenledikleri Edebiyat Yarışması’nda “Hamiyet Mükafatı” adı ile ödüller dağıttı.

 Taşlık Gazinosu, Maksim Gazinosu, Küçük Çiftlik Parkı, Kristal Gazinosu gibi dönemin İstanbul’unun en ünlü gazinolarında assolist olarak sahneye çıktı.

10 Temmuz 1996 tarihinde Marmaris’de vefat etti. Cenazesi İstanbul”a getirildi. Karacaahmet Mezarlığı’na gömüldü. Saygı ile anıyoruz.